Jajce, midden in Bosnie

Terwijl de plaatselijke imam zijn laatste aaaa's van Allah Akbar door het dorp laat klinken, alle moslima's zich naar de moskee haasten, zitten wij op het terras van ons hotelletje in Jajce.
Jajce ligt ongeveer midden in Bosnie. We zijn er vanochtend via de niet gebruikelijke weg naar toe gereden. Vanaf Sarajevo een rit van 160 kilometer, waar de auto toch zeker drie uur voor nodig heeft. Onderweg komen we door Kiseljak (klinkt heel Nederlands), daar komt onder andere het heerlijke mineraalwater vandaan. Busovaca is een voormalige basis van het Nederlandse leger. De eerste dorpjes na Sarajevo zien er welvarend uit. Vensterbanken gevuld met prachtige kleuren bloemen, veel autohandelaren of aanverwante autozaken, zoals sloop, of iets dergelijks. De huizen ogen vrij nieuw en de dorpjes liggen er netjes bij.

De eerste grote plaats naar Sarajevo is Travnik; de geboorteplaats van een bekende Bosnische schrijver, Ivo Andric. Vanaf daar ziet de omgeving er triester uit. Veel doet denken aan de oorlog. Kapotgeschoten huizen zijn (nog) niet hersteld, grote kraters in flatgebouwen en bomen die door de skeletten van de huizen groeien. Daarnaast is er gelukkig de prachtige natuur. Het is heuvelachtig, haast bergachtig en prachtig groen.

Jajce is vandaag onze eindbestemming. Ook hier de afwisseling van verval en verwaarlozing met de daarnaast opkomende vernieuwing. Het plaatsje staat bekend om z'n enorme fort uit de tiende, elfde eeuw. We maken er een wandeling over en kunnen tegelijkertijd genieten van de vergezichten in de omgeving. Gelukkig gaan moslims, katholieken, orthodoxen, Serven, Bosnjakken en Kroaten hier weer aardig goed samen. Ze kunnen in elk geval een kerk en een moskee in hetzelfde dorp hebben.
Onderin Jajce zijn kleine en grotere watervallen, midden in het dorp. Het is prachtig om te zien en Eric kan zich uitleven met zijn camera.

Op de terugweg naar boven in het dorp leek het er even op dat we een viervoeter mee naar huis moesten nemen. Een grote zwart/bruine herder (die wij Woefska) hebben genoemd, wandelt zonder toestemming het hele dorp met ons door. Ik praat wel wat met haar (je kunt zien dat ze wordt gezogen door een aantal pups), maar nodig haar niet uit om ons te vergezellen. Zij denkt er anders over. We wandelen samen langs allerlei kroegjes. Omdat ze zo mager is denken we dat ze honger heeft. Mijn voorstel is om bij de plaatselijke supermarkt hondenbrokjes te kopen. Deze aan haar te geven op een rustige plek. In de hoop dat ze dan meer interesse heeft voor het voer dan voor ons. Eric denkt van niet. Waarschijnlijk zal ze alleen maar meer bij ons willen blijven. We besluiten om even op een bankje te gaan zitten en hopen dat ze vanzelf weg gaat, maar ze blijft trouw achter ons. De plaatselijke supermarkt blijkt verder weg dan de plaatselijke bakker. Dus besluit ik daar twee hotdogs voor Woefska te halen. Wanneer ik terugkom (ze is bij Eric blijven liggen) en haar de eerste hotdog geef, kijkt ze er nauwelijks naar om. Ze heeft ons wel weer in het vizier en volgt ons naar het hotelletje. Boven aan de trap (8 treden) blijft ze liggen. Blijkbaar weet ze dat het tot daar en niet verder is. Haar ogen blijven mij volgen als ik even naar de wc loop. Wanneer ik terugben, heeft Eric aan de ober gevraagd of hij Woefska ook kent. Ja, Woefska is hier een bekende en ze wordt gelijk weg gejaagd. Goed, tot zover het verhaal Woefska.

Wat gaan we morgen doen? We wisselen elk moment. Hier in de buurt is een heel mooi helder meer, waar we graag zouden kanovaren. Helaas hebben we vandaag nog geen verhuur gevonden. De omgeving alleen al nodigt genoeg uit om er alleen doorheen te rijden. 25 kilometer noordwest is weer een houten etnodorp en dat trekt mij wel weer. De kaart van Joegeslavie wordt er nog weer eens bij gepakt en we komen tot de conclusie dat er eigenlijk teveel moois is. Je kunt hier wel maanden rondzwerven.
Tot de volgende keer