Bihac, Kroatie, Istrie en Zwolle in 3 dagen

We zijn weer thuis. Gewoon in Zwolle, op de bank met laptop op schoot. Op de tv debatteren PvdA, CDA, Groen Links, D66 en ChristenUnie met elkaar over de crisis, de bezuinigingen, de zorg.

Eigenlijk wil ik nog niet landen..., nog niet terug zijn in Nederland. Ik zweef voor mijn gevoel ook nog wat door de Balkan. Bij het wassen van de kleren, herinner ik me wat ik waar aan had, kom ik wel 10 tramkaartjes van Sarajevo tegen en door het lekkere weer hier, waan ik me nog steeds daar...

Wanneer ik echter op de fiets naar de supermarkt ga om wat eten te kopen, zie ik alleen maar gele nummerborden, zie op billboards weer diezelfde politieke partijnamen. Bij de Albert Heijn 'mis' ik de zwerfhonden, kijk ik of er nog bedelaars zijn en zie toch hetzelfde zwerfafval rond dwarrelen.

Na een monsterrit van 1360 km vanuit Zuid-Istrie (Kroatie), parkeerden we afgelopen nacht om 03.00 uur de Benz weer voor ons huis aan de Commissarislaan. Helaas een paar dagen eerder dan de bedoeling was. We hadden graag nog een paar dagen genoten aan de Kroatische kust. Zwemmen in de Adriatische zee. Waarschijnlijk heeft een vervelend virus roet in het eten gegooid (misschien wel letterlijk). Eric is flink ziek geworden. Zijn maag pest hem nu al drie dagen. Eten verdraagt hij nauwelijks. Buikgriep heeft hem geveld. Zitten en liggen waren de enige houdingen waar hij zich goed bij voelde. Nog steeds bewonder ik hem dat hij ondanks de pijn in zijn maag zo'n rit naar huis heeft kunnen maken. We hebben wel regelmatig van stuur gewisseld hoor. Thuis is hij niet doodziek, gelukkig maar. Maar ik ken hem zo ook niet. Langzaam begint hij weer wat te eten en hopelijk brengt hem dat weer wat op krachten.

Maar jullie hebben nog wat reiservaringen van ons tegoed. Zo vertrokken we afgelopen zondag vanuit Jajce naar Bihac. Tijdens de oorlog werd dit de Bihac pocket genoemd. Helaas is ook hier weer flink huis gehouden. We denken dat het vooral de Kroaten en de Serven waren die hier zoveel moois hebben kapot geschoten. Desondanks is de weg van Jajce naar Bihac weer prachtig. Wisselende landschappen, hooggebergtes, steppes, enorme groene bossen en.....een leuke camping waar wij dan eindelijk ons tentje op kunnen zetten. Door dit gebied stroomt de rivier de Una. Wij hebben het geluk dat we ons tentje op nog geen 50 meter afstand van het water op kunnen zetten. Het is een rustige en hele nette camping. 'Helaas' zijn er meer landgenoten die dit plekje hebben kunnen vinden. Tja, je komt ze ook overal tegen. Gelukkig staan ze met hun camper een etage hoger en 20 meter verderop.

Terwijl Eric na het opzetten van onze minitent, geniet van zijn boekje en het geweldige uitzicht, wandel ik naar beneden. Daar zijn de mensen van de camping. Het is een familiebedrijf, vader, moeder en een aantal grote kinderen, aangevuld met nog wat personeel. Sinds 1998 zetten ze zich op deze manier in voor de toeristen en de mevrouw vertelt trots dat ze sinds een jaar vermeld staan in een Duitse en Nederlandse campinggids. Naast de camping houden ze zich bezig met watersport. Vooral raften schijnt op deze rivier een enorme belevenis te zijn. Maar ze verhuren ook kano's en ik kan het natuurlijk niet laten om even in het wel vertrouwde bootje te stappen en wat in het rond te peddelen. Wanneer ik informeer naar het kajakken, verderop in de rivier, schrik ik toch behoorlijk van de prijzen. Voor een halve dag zouden we samen tachtig euro moeten neertellen en dat vinden we toch wat te veel van het goede. Al begrijpen we de opbouw van de prijs ook wel.

's Avonds gaan we naar Bihac centrum. We hebben het geluk dat we de auto nog kunnen parkeren. Het is namelijk feest in de stad. Na wat navraag gedaan te hebben, blijkt het einde van de ramadan gevierd te worden. We wandelen op ons gemak door het stadje, waar ook weer de Habsburgse invloeden te zien zijn. Zoals de mooie gele universiteitsbibliotheek, waar Tito vier maanden lang zijn hoofdverblijf had. Midden in het centrum is een kerk die in de zestiende eeuw is veranderd in een moskee. De binnenkant is veranderd en er is een minaret toegevoegd.
Toch heerst er voor ons gevoel een wat onprettige sfeer in de stad. In het parkje, heeft de afval weer de overhand genomen. Ook de zwerfhonden laten van zich horen. Bij een drukke weg blaft er eentje iedere keer heel hard wanneer er een auto voorbij komt. Zijn actie heeft succes, want de auto's slaan allemaal op de vlucht. We eten een hapje bij de meest ogende eetgelegenheid, waar we op het grote terras ook nog eens worden getrakteerd op live muziek van twee plaatselijke muzikanten. De een bespeelt een keyboard, de ander zingt met veel gevoel voor dramatiek over waarschijnlijk het alledaagse leven. Ik zie bij verschillende tafeltjes om ons heen dat mensen mee zingen.

Terug bij de tent is het volop donker geworden en gelukkig is het flink afgekoeld. Ons kampeerplekje is vlakbij een houten picknickstelletje (tafel + vier houten bankjes). Terwijl ik omhoog kijk naar de duizenden, nee miljoenen, waarschijnlijk miljarden sterren, is Eric maar wat blij dat hij op het eenpittertje een pannetje water kan koken voor een lekker kopje thee. Het ultieme campinggevoel!!

De avond ervoor stonden we nog in twijfel: al naar de Kroatische kust of nog even in Bihac blijven? In verband met iedere keer opbreken en opbouwen en het vele reizen, besluiten we de volgende dag toch Bosnie te verlaten. Nog geen 25 kilometer verder gaan we de grens over. Zeggen we tegen elkaar dat we de laatste minaretten zien. "We komen vast weer terug", zeg ik weemoedig. Wees niet bang, ik ben geen buitengewone interesse gaan tonen voor de islam. Maar Bosnie is volgens mij het enige Euorpese land waar oorspronkelijke moslims wonen, dankzij de Osmanen. De manier waarop ze hun geloof beleven kan ik respecteren, voor wat ik ervan mee krijg. Daarnaast zie ik ook hoe zij telkens weer slachtoffer werden. Vanwege hun geloof? Hun etniciteit? Hun nationaliteit? Het blijft een ongelooflijk moeilijk en boeiend vraagstuk.

Kroatie is weer heel anders. Je kunt zien dat de mensen hier al veel meer gericht zijn op westerse toeristen. In de dorpjes aan zee zie je een veelvoud van zimmer, rooms en dan nog een Italiaans versie. Hetzelfde geldt voor het eten wat ze aan te bieden hebben.
Waar we al bang voor waren, blijkt te kloppen; de Kroatische kust is een en al toerisme. Het is bloedheet in de auto en daarbuiten. Vanaf het dorpje Senj besluiten we via de kust naar boven te rijden. We bezoeken verschillende campings. Het zou makkelijker zijn als we niet zo kritisch op zoek waren naar dat ene plekje aan zee, met niet al teveel andere gasten, in een klein gezellig dorpje, met een eenvoudig, maar net sanitair. Is dat nou zo veeleisend? Blijkbaar, want wat wij tegenkomen zijn ware campingfabrieken, met slagboom aan de poort, hutje mutje op elkaar, soms een groot kermisterrein er aan vast om de toerist maar te vermaken. We rijden, bevangen door de warmte, drie keer langs de afslag naar het eiland Krk, waar je via een hele grote brug kunt komen. Uiteindelijk rijden we dan maar door naar Istrie. Schijnt ook heel mooi te zijn, met veel Italiaanse invloeden. Rijdend door het landschap is het weer volop genieten. We rijden door tot het zuiden, Pula, op zoek naar dat ene plekje. Waarschijnlijk moeten we dat zelf gaan creëren, want we vonden het niet. Het kwam er zelfs niet bij in de buurt. Ondertussen werd het pikdonker en begon Eric steeds meer krampaanvallen te krijgen. Ter bescherming van onszelf besloten we in Pula een veel te duur hotel te accepteren. We waren natuurlijk ook behoorlijk verwend met de Servische dinars en de Bosnische kunamarken. Na een betrekkelijk rustige nacht in hotel Aurora heeft de motor van de Benz niet meer stil gestaan totdat we veertien uur later in Zwolle aankwamen.

Zoals ik al schreef een wat abrupt eind van onze prachtige Balkanreis. We hebben geweldige foto's gemaakt. Wie zin heeft, komt ze maar gauw een keer bekijken. Dan kunnen we nog meer vertellen dan dat we tot nu toe geschreven hebben. Je raakt namelijk niet uitgepraat over Balkan. Wij gaan weer een keer terug. Ik weet het zeker!

Uit de reacties heb ik gelezen dat jullie het leuk vonden om onze verslagen te lezen. Dat stimuleert nog meer om elke avond even de laptop erbij te pakken. Verder dacht Eric dat het voor onze 'verwerking' van de dag wel goed was. Dit zegt hij wel met een vette glimlach.
Wij hebben er in elk geval ook veel plezier aan beleeft om dagelijks even op te schrijven wat we meemaakten. Daar werd de reis nog meer onze reis van. De kritische lezer zal ongetwijfeld de nodige taal/stijl en spellingsfouten ontdekt hebben. En voor iemand met een diploma journalistiek op zak zou dat eigenlijk niet moeten. Ik weet het. Meestal had ik geen zin om het hele verhaal weer na te lezen, vandaar. Maar met de master journalistiek voor de boeg gaat dat vast helemaal goed komen.