Over de Balkangrens

Subotica is geweldig. Na een intensieve reisdag reden we vanmiddag rond half 4 onze eerste plaats van bestemming binnen; Subotica. Daarvoor passeerden we nog de grens van Tsjechie met Slowakije, vervolgens Hongarije en toen we Servie binnen reden voelde je echt weer even de ouderwetse grensovergang van vroeger. Eerst een hokje met een mannetje dat je meldt dat je Hongarije uit bent. Daarna het serieuzere werk. De man keek eens goed of wel echt degenen waren die in het paspoort staan. Ik had hem door en zette snel mijn zonnebril af. Toen was het goed en voorzien van een echte Servische stempel konden we heel vlot doorrijden. Qua landschap veranderde er niet zoveel, vergeleken met Hongarije. Alleen het cyrillische schrift laat duidelijk weten dat je in een ander land zit.
Ik kan het niet voorkomen dat ik aan de oorlog van de jaren negentig moet denken terwijl we hier de eerste kilometers maken. "Is dit nu het land dat zo nationalistisch is en er zo'n puinhoop van maakte, bijna twintig jaar terug? En hoe fair is het dan om juist hier op vakantie te gaan? Kan ik dat wel verantwoorden voor mezelf?" Ik heb de neiging om Servie als de grote boosdoener te zien van het laatste Balkanconflict. Hoewel dat natuurlijk niet helemaal terecht is. Servie is nationalistisch, verdedigt eigen grondgebied en heeft in zekere zin weinig op met etnische minderheden. Maar net als in welk land dan ook kun je ook nu niet generaliseren. Eric zei het vanavond nog heel treffend toen ik hem vroeg of de mensen in de Balkanlanden een hekel aan elkaar hebben. "De meeste mensen willen gewoon een huis, een baan, een gezin en houden zich niet zo bezig met etnische verschillen. Totdat er een leider opstaat en de menigte achter zich krijgt in tijden van economische achteruitgang."
Goed, even weer genoeg historische gedachten. Sinds we in Subotica zijn, voelt het goed om hier te zijn. De mensen zijn vriendelijk en gastvrij. Engels is voor de meesten geen probleem; op die manier kunnen wij ook duidelijk maken wat we willen. Van het nationalistische is hier nog niets te merken. Alleen boven het gemeentehuis zagen we een Servische vlag die drie keer om de stok was gedraaid en daardoor niet eens uitbundig kon wapperen. Na het lezen van wat achtergrondinfo kwam er er ook achter dat het grootste deel van de bevolking hier bestaat uit Hongaren (35%), gevolgd door 30% Serven, 10% Kroaten en nog 10% van een bevolkingsgroep die ons beiden weinig zegt.
Subotica is een prachtig kleurenspel. Het gemeentehuis waar ik net over schreef is roodbruin met okergeel. Veel gebouwen hier hebben een Jugendstil uitstraling.
Nadat we hier een hotelletje met gratis beveiligde parkeergarage hadden gevonden, zijn we lekker door de stad gaan wandelen. Beiden behoorlijk stijve spieren gekregen van de lange autorit. Op een gezellig terrasje met uitzicht op het mooie gemeentehuis en een kobaltblauwe fontein, wil Eric een biertje bestellen. Helaas, pivo verkopen ze niet, dus werd het twee cola. We vragen ons af waarom we geen bier kunnen krijgen. Het kan hier onmogelijk een moslimterras zijn. Even later komt Eric op de gedachte dat het terras waarschijnlijk alleen vergunning heeft voor ijsjes en fris.
Vanavond eten we in de gezelligste straat van de stad, volgens het reisboekje. En dat klopt!!!!. Een kort straatje met aan weerszijden terrasjes en ook op binnenpleintjes staan tafeltjes. Een relaxed muziekje op de achtergrond en het gezellige gekeuvel van de mensen om ons heen. Voor ruim 1800 dinar (Servische munt) eten en drinken we met z'n tweetjes. Nog geen 8 euro per persoon.
Inmiddels terug op onze hotelkamer leest Eric een moeilijk leesbaar boek over het Kosovo-conflict. Als je hier bent, wil je toch proberen te begrijpen waardoor die puinhopen ontstaan zijn. Het blijft boeien.
We hebben het raam op de hotelkamer open staan. Vanavond om een uur of negen was het nog ruim 28 graden. Gelukkig kwam er later een zacht briesje. Door het open raam hoor ik ook honden blaffen, soms 'zingen' ze net zo mooi als Silke en Sjoerd bij papa en mama. En bij ons eettentje hebben we na twee dagen gelukkig weer een kat gezien. Een zwervertje die bij allerlei tafeltjes kwam schooien. Een stukje pizza was hem te min. Een patatje ging er wel in. Ha ha.
Morgen willen we het water opzoeken. Vijf kilometer naar het oosten is het Palicko meer met volop mogelijkheden voor watersport. Het lijkt me heerlijk. Goed, voor nu stop ik er weer mee. Heb ik morgen tijd en zin dan volgt er weer een verslagje. Ruud & Heidy: leuk dat jullie een berichtje achterlieten. Succes met de trainingen.