Zien en gezien worden

We zijn zo juist de Engelsstraat weer uit gewandeld. Het is daar werkelijk een boulevard voor flirten en flaneren. En dan draait het niet alleen om mooie jongens en meiden op torenhoge hakken en zwaar opgemaakte smoeltjes. Jonge moeders met kleine kindjes, soms zelf baby'tjes, doen met het hele spel mee. Slaperige en bleke koppies. Oudere kinderen genieten volop van hun ijsjes. Maar ook oudere mensen laten zich hier graag zien. Bijna iedereen is hier super bruin en dat niet eens zonnebankbruin. Waarschijnlijk liggen ze hele dagen aan het Palicko meer, vijf kilometer ten oosten van Subotica. Vanmiddag zijn we hier ook geweest. Even de stad ontvluchten. Het meer biedt een leuke uitvalsbasis en vreemd genoeg was er nauwelijks een hond te bekennen. Toen we zagen dat we voor twee euro per persoon een stoere wit met oranje mountainbike konden huren, hebben we de rugtas om gedaan en met beiden een fiets gehuurd. Bandjes van niet meer dan 24 inch, de trapper die telkens de standaard raakt, maar dat is geen probleem. Ze fietsten namelijk heerlijk. Rondje om het meer was onze planning. Aan de oostkant van het meer hing een mysterieus sfeertje. Prachtig nieuwgebouwde vakantie'huisjes' in mooi aardekleuren wisselen af met verlaten, verwaarloosde sportparken, verroeste speeltoestellen, of verlaten vakantiewoningen. Ooit moet het hier heel mooi geweest zijn. "Ze bouwen wel een nieuw huis, maar vergeten het oude af te breken", zei Eric vandaag goed samenvattend. Een apart sfeertje dat op een bepaalde manier ook wel een aantrekkingskracht op me heeft.
Het meer rond lukte helaas niet. Op een gegeven moment was er geen begaanbaar pad meer. Wel jammer, want we waren beiden van mening dat we goed in staat waren het hele meer rond te fietsen. Ik had nog even het plan om te gaan zwemmen, maar het intens groene water nodigde toch niet uit.
Na een tijd gefietst te hebben, kwamen we op het terras van de plaatselijke surfschool terecht, waar een halve liter Jelen bier ons heerlijk smaakte. Naast ons tafeltje zat een oud mannetje hele verhalen tegen zichzelf te houden. Hij hoorde waarschijnlijk bij de inventaris van het terras. Toen ik me een keer omdraaide en hij mij ook van alles wilde vertellen, probeerde ik hem in mijn beste Servisch (met boekje) duidelijk te maken dat ik hem niet verstond en dat we uit NL komen. Het maakte weinig indruk, hij brabbelde gewoon door in de taal waar wij nog steeds geen worst van kunnen draaien. Met dobar dan en hvala komen we een heel eind (goedendag en dankjewel). Voor de rest zijn er toch veel mensen die uitstekend Engels spreken.
Vanochtend zijn we nog lekker door de stad wezen sjouwen. BIj de plaatselijke bakker broodjes gehaald. Een wat norse mevrouw achter de toonbank probeerde ons tevergeefs duidelijk te maken wat voor zwart spul er tussen het brood zat. Het was in elk geval geen chocolade. We gokten het erop. In het park vlakbij het station vertelde Eric dat ik het heel lekker zou vinden; marsepein met maanzaadjes. Smaakte inderdaad goed met daarnaast liters water, want het is hier bloedheet, dus belangrijk om goed te drinken. Het stationnetje was de moeite waard om te bekijken. De plaatselijke donkerblauwe boemel vertrok zojuist en liet flinke walmen diesel achter zich. Ook het station heeft gezellige terrasjes waar onder andere de conducteurs, machinisten wachten op hun volgende trein.
Wandelend door de stad krijg je het gevoel dat mensen hier meer de tijd nemen om te leven. Ontspannen op een bankje kijkend naar het stromende water in de fontein of druk keuvelend over het laatste nieuws. Ongetwijfeld heeft het ook met mijn eigen vakantiestemming te maken dat ik me er voor open stel. En Eric merkt ontnuchterend op dat het voornamelijk ouderen en werklozen zijn. Waar hij dat laatste aan kan zien, geen idee.

Inmiddels is de grote kaart van voormalig Joegoslavie uitgespreid. Tja, zo heette het nog in de tijd dat Eric hier in zijn vlekkenpak heen moest. Een mooie kaart die nog een overzicht geeft van alle landen en de afstanden. Morgen is het in elk geval weer vroeg opstaan om na het ontbijt naar Belgrado te rijden. Het zal een afstand van ruim tweehonderd kilometer zijn. Ik ben heel benieuwd hoe het dieper in Servie zal zijn. Belgrado lijkt me ook best een moderne stad. Fata en Marcel waren er drie weken geleden nog. Zij waren heel enthousiast over de wijk Skadarlija. Voorzichtig kijken we ook al wat vooruit. We moeten wel wat plannen, omdat we anders waarschijnlijk te veel willen zien. De afstanden zijn behoorlijk. Jullie lezen de komende dagen wel wat het wordt.