Bestolen in Belgrado

Hoe zou het zijn om zonder Iphone, tachtig euro, achthonderd Servische dinars en een oud, maar toch wel leuk portemonneetje verder te moeten? We gaan het beleven de rest van de vakantie. Ik denk dat het ons wel gaat lukken. Het is lastig, maar er zijn ergere dingen.
Vanochtend gingen we met Jelena op pad door Belgrado. Jelena is een hele vrolijke en spontane meid van 23 jaar die ervoor gekozen heeft om in Belgrado aan de universiteit Nederlands te studeren. Heel bijzonder en voor ons heel handig, omdat ze na vier jaar studie ook in het Nederlands al een vlotte babbel heeft. Ze heeft het ontzettend druk, maar vond tussen het studeren voor haar examen, het lesgeven in het Engels op een priveschool en haar vrijwilligerswerk bij een soort VVV nog wel even tijd om ons haar mooie plekjes van Belgrado te laten zien. Tegenover haar faculteitsgebouw ligt het studentenpark. Daar staan drie standbeelden van wetenschappers in de filosofie, filologie en biologie.

Van daaruit toonde ze ons de grootste en mooiste orthodoxe kerk van Belgrado. We gingen even kort naar binnen. Natuurlijk was ik in een veel te korte, korte broek en moest ik even een omslagdoek om mijn benen slaan. De kerk is prachtig, veel iconen in verschillende kleuren. Opvallende is dat er nauwelijks stoelen/banken staan. Tijdens een dienst staan de mensen, zodat de priester wierook over de mensen heen kan sprenkelen.

Voor Jelena tegenstrijdig, voor ons vrij normaal, vonden we tegenover de kerk een Kavana. Daar is geen Nederlands woord voor en eigenlijk bestaan het ook niet in het Nederlands. Het heeft veel weg van een Turks koffiehuis. Jelena wilde hier graag ons de typische Servische sfeer laten voelen. Binnenin veel wit, afgewisseld met kleine houten tafeltjes met vergelijkbare kleine stoeltjes. Daarachter een lange diepe binnentuin met houten bankjes, roodgeblokte tafelkleedjes. Papa en mama; het doet mij veel denken aan de eetcafeetjes op de Puzta in Hongarije. Op het terras aan de voorkant dronken Jelena en Eric typisch traditionele koffie, waar ze een klein blokje Turks fruit moesten dompelen. Vooral Jelena leek er dol op. Eric is minder het het zoete en ik vermaakte me prima met de zwarte thee, waar je ook gerust een stukje Turks fruit in kunt dompelen. Ook ik houd van zoet en in dit geval ook wel van fruit.

Omdat de tijd voor Jelena begon te dringen, besloten we de bus naar St. Sava te nemen. Een plek met een prachtige orthodoxe kerk die van binnen helemaal gerenoveerd wordt. Achteraf hadden we misschien toch beter de benenwagen kunnen nemen. De bussen zijn hier overvol en of we nu willen of niet, we vallen toch op als west-europeanen. En daarmee zijn we waarschijnlijk ook een gemakkelijk doelwit. Vlak voor de kerk uitgestapt en gezellig kletsend wandelen (Jelena noemt een wandelingetje een wandeltje)we naar St. Sava.

Pas als we de kerk weer verlaten en Eric een mooie foto wil maken, ontdekt hij dat zijn rugzak is geopend; Iphone en portemonnee met alleen wat servische dinars en euro's verdwenen. Gloeiende, gloeiende. We zijn alledrie boos. Jelena op haar natie. Maar dat relativeren we snel, omdat dit net zo goed gebeuren kan in Amsterdam. Lastiger is dat we niet gelijk kunnen bellen met Interpolis en Rabomobiel. Mijn telefoon had tot vanmiddag namelijk geen bereik en Eric was zijn gsm dus kwijt. Er zat niets anders op dan terug naar ons hotel. Daar wat nummers opgezocht om een en ander te blokkeren en de diefstal te melden. Dat is gelukt. Onze paspoorten en onze eigen portemonnees hebben we gelukkig nog. Voor het Servische geld in een kinderwinkel een Hello Kitty portemonnee gekocht. We verwachten dat ze die minder snel jatten en....kleine Carolien als jij later groot bent en je houdt van roze en Hello Kitty dan krijg jij speciaal uit Belgrado deze portemonnee uit Belgrado!

Maar goed, al met al, kijken we er naar uit om morgen Belgrado te verlaten en een nieuwe bestemming op te zoeken. Dus vanmiddag de grote kaart van voormalig Joegoslavie weer even uitgespreid. Wordt het Nis in het zuiden, rijden we nog door naar Skopje en misschien een stukje Kosovo? Hmmmm, nadeel is dat je dan weer in steden zit en daarnaast veel in de auto. En daar hebben we nu juist even geen zin in. Dus gaan we naar het Taragebergte in het westen van Servie op de grens met Bosnie. Nieuwsgierig geworden naar dit gebied waar nog dertig bruine beren leven, waar hoge bergen en smalle canyons zijn, klik dan even op de volgende link: http://www.tara-bajinabasta.com/ Je moet de taal wel even wijzigen, rechtsboven heb je onder andere opties voor Duits en Engels, tenzij je bedreven bent in het Cyrillisch.

Ondertussen is het hier aardedonker geworden in Belgrado. Wij zitten op het gezellige terras van ons hotel. Buiten branden in de grote grijze flats gezellige lampjes. In de avond verandert de stad, sprookjesachtig. De mensen leven meer op straat, de gele bussen rijden af en aan en de straathonden laten goed van zich horen. Ze hebben het hier niet gemakkelijk. Ik zou ze allemaal wel mee willen nemen naar de Veterinarski, die je veel ziet. Ze laten oplappen, zodat het leven op straat weer wat aangenamer voor ze wordt. Een idealistische gedachte...Gelukkig zijn er ook veel hondjes die het wel goed hebben.