Twee dagen Tara

Inmiddels hebben we twee dagen doorgebracht in een prachtig berggebied in het westen van Servie; het Taragebergte. Dwars door de bergen, die gemiddeld duizend tot twaalfhonderd meter hoog zijn, loopt de rivier de Drina. Ons appartement ligt er pal naast. 's Ochtends als we op het terras ontbijten zie je het helderblauwe water stromen. Dat is echt genieten!

We zijn volop dit berggebied gaan verkennen. En ik moet eerlijk zeggen dat dat niet gemakkelijk is. Een cursus Cyrillisch voorafgaand was geen luxe geweest. De meeste namen staan namelijk met deze, voor ons, ingewikkelde letters aangegeven. Met ons reisgidsje weten we het soms te vertellen naar het Latijns Servisch en dat scheelt alweer een heel stuk. Neemt niet weg dat we regelmatig de weg kwijt waren. Eric: "We zijn alweer op een heel ander punt dan dat ik dacht." Het voordeel daarvan is dat je onbedoeld op plaatsen komt die werkelijk prachtig zijn. Zo kwamen we vanochtend, onderweg naar het etnodorp, Mokra Gora, door het gebied Zlatibor. Daar hadden de bergen plaats gemaakt voor steppe-achtige vlaktes, waardoor je heel ver kon kijken. "Ik zou er zo wel willen wonen." In tegenstelling tot de toeristische (alleen Serven hoor)plaats Zlatibor. Dit is een wintersportgebied met veel grote blokken hotels, dat ook in de zomer goed zaken doet. We reden er snel doorheen. De weg naar het etnodorp zorgde ook veel heen en weer rijden en je blind staren op verschillende kaarten. Een in het Cyrillisch, een van voormalig Joegoslavie (minstens 20 jaar oud)en nog een onduidelijke in het boekje. Eigenlijk zo gek nog niet dat we vaak verkeerd reden.
Het etnodorp, Mokra Gora, vonden we uiteindelijk vlakbij de Bosnische grens. Allereerst stopten we bij een treinstationnetje. Heerlijk als het nog nauwelijks toeristen trekt. Daarna kwamen we in het dorp zelf. Het staat dus bekend om de oude stoom/dieseltrein die door dit gebied gaat en om de regisseur Emir Kosturica. Voor een film liet hij een houten dorp bouwen. Helaas hebben we dat na veel zoeken niet kunnen vinden.

De Tara is een prima gebied om je actief in uit te leven. Zo ben ik gisteren wezen zwemmen in een meer, vlak voor een stuwdam op de grens met Bosnie. Een uur daarvoor stonden we zo'n duizend meter boven ditzelfde meer. Dat is namelijk een prachtige uitkijkpost over het gebied. Aan de overkant zie je minaretten als witte torens in het landschap opduiken.

Vanmiddag hebben we een wandelpad gekozen. We startten bij Vila Tara en zouden volgens de kaart een rondje kunnen lopen. Een ontzettend leuke route. Veel klim- en klauterwerk en over stenen door een riviertje. En onderweg als enige houvast de rood met witte stip als teken dat we een pad volgen. Op een gegeven moment kwamen we uit bij hotel Tara. Althans dit was hotel Tara. Het maakte nu slechts een sinistere indruk door de kapotte ruiten, verwaarloosd en verlaten. Op dit punt kwamen we tot de conclusie dat het handiger was om gewoon hetzelfde pad terug te lopen, wilden we nog voor donker bij de auto zijn. Donker is hier rond half acht, acht uur.

Morgen gaan we de Tara verlaten en richting Bosnie. Ik wil heel graag naar Srebrenica. Uit respect voor wat daar heeft plaats gevonden. Eric heeft wat twijfels en dat kan ik ook goed begrijpen. We weten niet hoe de mensen zullen reageren als er een auto met Nederlands kenteken door het dorp heen rijdt. Boosheid kunnen we begrijpen. Alleen we zitten niet te wachten op agressie en geweld. Onze reisgidsauteur schrijft dat sommige mensen niet op Nederlanders zitten te wachten. Anderen vinden het fijn dat je interesse toont. In het volgende verslag laat ik weten hoe onze reis verlopen is.